setiap yg bermula
pasti ada pengakhiran...
contohnya seperti kehidupan
akhirnya akan diiringi dengan kematian...
setiap kali kita mula bernafas
pasti akan diakhiri dengan menghembus nafas...
jika kita mula tido,
pasti diakhiri dengan bangun tido...
jadi,
mengapa kita perlu takut
akan adanya pengakhiran kepada permulaan?
jika kita takut akan perpisahan dlm perhubungan,
mengapa pada awalnya mulakan perhubungan?
*ps: terkilan org2 sedih bila dah habis semester...bukankah sepatutnya happy member dah nak fly?
3 comments:
sedih sebab org yg slalu mkn dgn kte dh x mkn dgn kte.
sedih sebab org yg slalu lepak dgn kte dh x lepak dgn kte.
sedih bile org yg slalu ade dpn mate, dh xde dpn mate...
it's only normal to be sad pasal perpisahan kot? huhu
rasanya yang paling patut sedih hanya bila kematian yg jadi pemisah...sbb takkan dapat jumpa lagi...kalo yg lain2, selagi bumi itu bulat, selagi bulan kejar matahari, selagi gunung-ganang tak rata, selagi siang bersilih ganti dgn malam, boleh jer jumpa...
Aish...melankolik je entry nih.
Adatla tu. Bertemu mesti berpisah..
Bak kata pepatah jawa: absence makes the heart grow fonder
Post a Comment